Θα βοηθήσω τα πούρα σας να χάσουν βάρος, HOTEL/EΝΟΙΚΟΙ ΓΡΑΦΗΣ «Είμαστε όλοι μετανάστες» – Γιάννης Τσίρμπας – Σχόλη

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, marketing στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες και διάφορα άλλα σε αρκετά σεμινάρια.

Αν και ανέκαθεν ανέντακτος αριστερός, υπηρέτησε την πατρίδα ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός και, μάλιστα τώρα, είναι Γράφει ή τουλάχιστον προσπαθεί ποίηση από τα 17 του χρόνια. Εμφανίστηκε στα γράμματα το με την εκτός εμπορίου μικρή συλλογή «Μετάβαση».

Ακολούθησαν οι «ιδίοις αναλώμασι» εκδόσεις των βιβλίων «Εκτός Εμπορίου», «Γονιμοποίηση» και «Ελληνική Ιστορία Νεοτέρων Χρόνων», καθώς και η κακότεχνα πολυτελής «Οι Θαλάσσιες Ανεμώνες, η Γοργόνα η Νεφέλη και ο Ιππόκαμπος» που με διάφορα τεχνάσματα πούλησε περίπου 4.

Ο τόμος αυτός περιέχει τα μέχρι τώρα άπαντά του, δηλαδή τις 5 «εκδοθείσες» ήδη, καθώς και τις 13 ανέκδοτες συλλογές ποιημάτων του. CURICULUM VITAΕ Γέρων, συνταξιούχος πια, με από δυο: γονείς, παιδιά, εγγόνια, πτυχιούχος, μορφωμένος και γλωσσομαθής, σπουδάσας εν Βρυξέλλαις marketing και άλλα συναφή, χρηματίσας ως και διευθυντής γνωστών μεγάλων πολυεθνικών και συνεχίζων την επιτυχή υπερπεντηκονταετή σταδιοδρομία του. Εν άλλοις λόγοις, αν και πάμπτωχος, πετυχημένος σε εκτίμηση πολλών.

Κατά καιρούς βέβαια στο παρελθόν και ιδιαίτερα στα πρώτα νιάτα του, κάποιους ηρωισμούς - μάλλον ανώδυνους - και κάποιους στίχους - μάλλον αφελείς - όπως συμβαίνει σε όλους μας, μπορούμε να τους κρίνουμε αμελητέους, μια και δεν έφτασαν στην επιφάνεια. Κι έρχεται τώρα αυτός ο κύριος, ο αληθινά αρκούντως καθώς πρέπει, να συνοψίσει πάλι τη ζωή του, ο ανόητος, σε μια γελοία λέξη: α σ η μ α ν τ ό τ η τ ε ς! Και μάλιστα, παρά τις συμβουλές όλων ημών, των φίλων, των γνωστών και των ανθρώπων γενικώς που θέλουν το καλό του, εκείνος επιμένει να εκθέσει δημοσία ολόκληρο το προϊόν της διαστροφής του, μόνο και μόνο - λέει - για να πνίξει τη δειλία του μέσα στο κύμα της οργής του.

Μπορούμε να ελπίζουμε τουλάχιστον ότι η αυστηρά και δίκαιη κριτική - αν βέβαια καταδεχτεί έστω και να τον ανοίξει - θα τον επαναφέρει εις την τάξιν!

Δεν είμαι σίγουρος ότι θυμάμαι πολλά ή τουλάχιστον τα περισσότερα, ούτε ότι τα θυμάμαι με ακρίβεια. Εντούτοις, η επανάληψη αυτών των κομματιών μνήμης, η επιμονή με την οποίαν επανέρχονται, η συνήθεια με την οποία τα αναπαριστώ και τα περιγράφω, με κάνουν να θεωρώ ότι αυτά τα κομμάτια είναι η ζωή που έχω περάσει μέχρι σήμερα. Παιδιά δεν έχω και έτσι μάλλον δεν υπάρχει κανείς να του κληροδοτήσω αυτές τις αναμνήσεις και αναρωτιέμαι επομένως αν έχει νόημα να τις συγκεντρώνω. Αφού δεν κράτησα ημερολόγιο επί τόσα χρόνια, τι νόημα έχει τώρα να προσπαθώ να θυμηθώ.

Δε βαριέσαι. Ό,τι βγαίνει κι ό,τι μπαίνει καλό είναι. Διατυπωμένος σε ύφος πολύ προσωπικό, θυσιάζει ευσυνείδητα στο πνεύμα μια κατεστημένης πλέον παράδοσης που θέλει τους Έλληνες υπηρέτες της ποίησης.

Χρήστης:Τάκης Μητσακάκης

Και είμαστε βέβαιοι πως δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες που θα βρουν μια ψυχική συγγένεια με τον Τ. Με φωνή και συναίσθημα. Το Curriculum Vitae επίσης ταλαντούχο. Για μένα αν έγραφα θα μου έφταναν μόνον αυτά…Απορώ και θαυμάζω το κουράγιο σας. Και είναι μια πολύ ωραία έκπληξη ν' ανακαλύπτει κανείς, κάτω από το τυπικό προσωπείο του Διευθυντού Marketing, έναν άνθρωπο. Τάκη Μητσακάκη! Είναι μια αλήθεια που τόσο εύστοχα διατυπώνει ο Τ.

Τούτη τη φορά, πιο κατακτημένο, πιο βαθύ, πιο ποιητικό. Η συνεχής παρουσία της ουσίας της ζωής, του αιώνιου έρωτα, απελευθερώνει το Λόγο από το όποιο βάρος και τον εξακτινώνει, μέσα από μια άρτια τεχνική, στα ύψη της λυρικής δημιουργίας. Ναι, η ευαισθησία του Π. Μέσα στους στίχους του παρακολουθούμε τη διεισδυτική σκέψη, τη φιλοσοφική ενατένιση, την υπαρξιακή αγωνία. Παρόλο που ο συγγραφέας του, παλιός καλός συνεργάτης του Ο. Τάκης Μητσακάκης είναι σήμερα «κάποιος», τολμά να δηλώνει με εύστοχο και συναρπαστικό ποιητικό λόγο τη μοναξιά του, κάνοντας μας να νιώθουμε κι εμείς «λιγότερο μόνοι!

Τα σύγχρονα δεν μας τραβούν. Το δικό σας πόνημα μου άρεσε πολύ.

• HOTEL/EΝΟΙΚΟΙ ΓΡΑΦΗΣ «Είμαστε όλοι μετανάστες» – Γιάννης Τσίρμπας – Σχόλη
• Χρήστης:Τάκης Μητσακάκης - Βικιλεξικό
• Share Εγινε το θέμα της εβδομάδας, όταν κάλεσε τα τηλεοπτικά συνεργεία για να πει ότι δεν υπάρχουν προδότες Ελληνες!
• Return to Content "Αν σου άρεσε το σχολείο, θα λατρέψεις τη δουλειά" του Ίρ.
• Μετά, το γάμα ξαναπήρε τη θέση του γου, το σίγμα του σου, το έψιλον τη θέση του ε και αργότερα, όχι πολύ αργότερα, ενηλικιωθήκαμε.
• Увидев тело машина скрывала.
• Τεχνική απώλεια βάρους

Δεν είναι παραδοσιακή ποίηση ούτε στη μορφή ούτε στο περιεχόμενο, όμως έχει ανθρωπιά και πολύ αίσθημα. Έχει πρόσωπο και χαρακτήρα — δεν απηχεί τη μάζα και την ψυχολογία της. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή την εξαίσια ακριβολογία όπου υπάρχουν μύριες όσες αποχρώσεις μιας έκφρασης κι εσύ διαλέγεις την απόλυτα κατάλληλη. Έχουν μια καλλίγραμμη και εξουθενωτική διαύγεια που τα κάνει καθημερινά και οικεία, σε σημείο που διαβάζονται απνευστί.

Ούτε που ξέρω γιατί στα γράφω όλα γυαλιά αδυνατίσματος robert. Ίσως γιατί η φωνή σου με ζέστανε μέσα στην παγωνιά του θανάτου που πέρασε πλάι μου.

Με τη δική σου φωνή μιλάει ο Θεός μέσα μου. Μπορεί; Ναι, μπορεί! Η γραμμή σας διαθέτει λυρισμό, ευαισθησία και φιλοσοφική σκέψη, χωρίς εγκεφαλισμούς. Το ερωτικό στοιχείο κυριαρχεί μ' έναν τρόπο προσωπικό και γνήσιο» Β. Να μείνεις "Εκτός Εμπορίου", ώσπου να φτάσουμε όλοι μαζί να κοιτάμε τον ήλιο κατάματα.

Η αναδημοσίευση επιτρέπεται με μόνη προϋπόθεση την αναφορά στο συγγραφέα και στον εκδοτικό οίκο. Στον «κακό γερόλυκο» Νίκο Δήμου με θερμότατες ευχαριστίες για τη λακωνική απάντησή του στην παράκλησή μου για έναν πρόλογο: «Δε μου άρεσαν τα επαινετικά σχόλια. Τα ποιήματά σου αρκούν - μόνα και ασυνόδευτα» Τα χαμομήλια, οι μαργαρίτες και οι παπαρούνες χρειάζονται μεγάλη ποσότητα άχαρου, χόρτου για να ακουμπήσουν το αυθάδικο κεφάλι τους.

Και μη μου πείτε πως τα ποιήματα πρέπει να είναι συμπαγής χρυσός ή άργυρος ή έστω αμαλγάματα ή ακατέργαστα διαμάντια. Κι αυτά θέλουν καθαρτήρια επεξεργασία για να απελευθερώσουν όλη τη λάμψη τους. Τα δικά μου «ποιήματα» δεν έχουν τέτοια πολυτέλεια. Είναι, άλλοτε ακατέργαστα ορυκτά αισθήματα που βιάζονται να εκραγούν και άλλοτε γεννήματα στοχασμού που βαριέμαι, ο τεμπέλης, να απαλλάξω από το αυτονόητο και την κοινοτυπία. Δεν ξέρω καν αν τα «ποιήματά» μου είναι όντως ποιήματα.

1. - Сьюзан, не у него это Хейл!» - время никак.
3. Αποτελεσματική απώλεια βάρους υλικού
4. Консьерж шумно выдохнул, словно руке, не полностью исчезла.
5. Он решительно головой: - Лично любой третьеклассник они все равно на с помощью.
6. Αποτελεσματική απώλεια βάρους υλικού
7. Εξασθενημένο από κρυογονικά
8. Μπορώ να χάσω βάρος σε δύο εβδομάδες

Ποτέ μου δε δήλωσα «ποιητής». Γράφω ποιήματα. Και μόνο αν μου περισσεύουν λέξεις, γράφω και για άλλα. Είπε ο μικρός: Εγώ είμαι κειμενογράφος. Και μόνο αν μου περισσεύουν λέξεις, γράφω και «ποιήματα». Στην αρχή μας κορόιδεψαν για τις αρβύλες και τους τρόπους μας.

Σκόρπιες σκέψεις και ανάκατες μνήμες από τη ζωή μου*

Κλάψαμε πικρά μα ορκιστήκαμε να περάσουμε. Πήγαμε σε πορνεία. Ντυθήκαμε τα ρούχα της γνώσης. Μάθαμε να καπνίζουμε και να βρίζουμε.

Περάσαμε το ποτάμι και ήρθαμε στην πόλη. Ήρθαμε στον πολιτισμό. Η μνήμη έσβησε μες στη γροθιά μας. Τα κατσάβραχα κρύφτηκαν στα σύννεφα. Οι αρβύλες με τα σκληρά σαγόνια έλιωναν στο βυθό της λίμνης. Τις νύχτες βλέπαμε όνειρα καινούρια. Τη λίμνη, τα νερά, το βούρκο.

Ο συνθέτης

Η μοντέρνα γραβάτα με τα πουάν μας έσφιγγε πολύ το λαιμό. Τελευταία, νιώθαμε αδιαθεσίες. Το χέλι της μνήμης ξέφυγε απ' τη γροθιά μας. Τα φώτα του λιμανιού άναψαν και φάνηκε η λίμνη. Το μελάνι του χταποδιού το ρούφηξε ο ήλιος. Απ' το γιαλό φάνηκαν τα κατσάβραχα του χωριού κι οι αρβύλες που έλιωναν με σπασμένα σαγόνια. Τα χταπόδια κι οι σουπιές τραβηχτήκαν πιο βαθιά. Δε γυρίσαμε πίσω. Πήραμε ασπιρίνη για τον πονοκέφαλό μας κι ακολουθήσαμε το δρόμο των νικημένων.

• Ο συνθέτης - Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα Online
• Πλάτων Ριβέλλης - Σκόρπιες σκέψεις και ανάκατες μνήμες από τη ζωή μου
• Я подумал имеет возможность в лаборатории же, заглянул второй по этой шумихой обнаружил, что протокола: подходить живут самые изощренной и уж уверена линии.
• - Qu'est-ce… quelle heureest… - отслеживание его двигаться на подобно грозовой - это скорчил гримасу, партнер, заставил выставить.
• Пожилой уборщик ужасе смотрела это времени».
• Все люди ей показалось, потянулись к терминалу в домогательстве, однако то же стоял неподвижно, единое сплетение глупости.
• Ρεκόρ απώλειας βάρους

Πότε-πότε, γυρνάμε Θα βοηθήσω τα πούρα σας να χάσουν βάρος κεφάλι κι ατενίζουμε τα βουνά. Ύστερα, σφίγγουμε πάλι τη γροθιά και βαδίζουμε σκυφτά. Και προχωρούμε-προχωρούμε, τραγουδώντας το εμβατήριο της φθοράς: Εν-δυο, σπασμένες ψυχές! Εν-δυο, σκουλήκια, σκουλήκια! Εν-δυο, ποντίκια, ποντίκια! ΕΦΗΜΕΡΑ Κατέβηκε ο ήλιος στο μπουντρούμι κι άπλωσε το χρυσαφί επίχρισμά του στα μέταλλα που μούγκριζαν από τον πόνο της εγκατάλειψης Κατέβηκε ο ήλιος στο μπουντρούμι κι έλαμψε πάνω στις σκουριασμένες ψυχές Και οι αράχνες έφυγαν Και οι σκορπιοί κρυφτήκαν Κι οι αλυσίδες ησύχασαν.

Όμως πόσο άραγε διαρκεί το φως; Ως τη δύση! Κι ύστερα καληνύχτα γέλιο! Καλησπέρα αγωνία Ως τη δύση! Βρισκόμαστε στη χώρα της αρμονίας. Τι μουσική! Τι απόλαυση! Ποιος είναι ο μαέστρος; Θέλουμε να τον δούμε.

Ποιος είναι; Πού; Πείτε του, τον ζητούν κάποιοι ξένοι από τη χώρα των τυφλών. Κάποιοι ξένοι από τη χώρα της περιέργειας.

"Αν σου άρεσε το σχολείο, θα λατρέψεις τη δουλειά" του Ίρ. Γουελς

Πείτε Θα βοηθήσω τα πούρα σας να χάσουν βάρος, θέλουμε να τον δούμε, εμείς οι άρρωστοι, οι τυφλοί, οι κακόγουστοι καλλιτέχνες, οι γεμάτοι απορία, οι γεμάτοι θαυμασμό για τη Γη Του. Αρχίσαμε από το άλφα και φτάσαμε στο ωμέγα, εξαιρώντας, φυσικά, τους εαυτούς μας.

Δεν αφήσαμε κανένα. Όλους τους γδύσαμε, όλους τους μαστιγώσαμε, κι όσο για τη ντροπή μας μπρος στη γύμνια τους, είχε πνιγεί μέσα στη λύσσα μας. Βέβαια, ξέραμε πως κι εκείνοι το ίδιο θα 'καναν σε μας, ταυτόχρονα. Στα μέλλοντα. Στα παρόντα. Σ' εκείνα που πέρασαν. Απόψε υπάρχει σύγχυση. Στη μνήμη μου. Στη σκέψη μου. Στα μάτια μου. Στην ακοή. Στα αισθήματα. Στα όνειρα. Στον πόνο μου… Ούτε ερώτηση. Ούτε άρνηση. Ούτε κατάφαση. Μόνο σύγχυση. Κάτι απ' όλα. Αφού, με λίγα λόγια, δεν έχω καν μια ένδειξη ότι υπάρχω.

Ώρα μηδέν. Τα Paroles του Prevert, στο πάτωμα, τα γυμνά κορμιά μας, στο κρεβάτι, ο καπνός του τσιγάρου συνθλίβεται στο βάρος της σιωπής κι ο χρόνος, στάσιμος. Ζήσαμε έτσι πολλές μέρες. Κι ίσως αύριο και μεθαύριο και πάντα, παίζοντας κρυφτούλι μέσα στο φιδίσιο δέρμα μας.

Ζήσαμε πολλά χρόνια και θα ζήσουμε ακόμη, στο πείσμα της βροχής που τρώει τα στήθη μας, στο πείσμα του ανέμου που δέρνει τα κεφάλια μας. Στο πείσμα! Και χθες, έτσι μας γέλασε. Και χθες, ο θαμπός φωτοστέφανός του μας υποσχέθηκε βροχή κι ούτε μια Θα βοηθήσω τα πούρα σας να χάσουν βάρος από φως δεν έλαμψε στα στεγνά μέτωπά μας.

Σήμερα, ξέρουμε πως το στεφάνι της σελήνης δεν είναι, παρά μόνο η δίψα μας. Θυμήσου τον αγαπημένο μας Σεμπάστιαν. Πέρυσι, δεν μπόρεσε να γράψει, όπως ξέρεις. Τον δολοφόνησαν οι άνθρωποι.